contando estrelas

contando estrelas | blog de Elentir | 2006

lunes, enero 30, 2006

Subvencionar la mediocridad

Me acabo de enterar del fracaso de audiencia de la edición de este año de los premios Goya al cine español. Un hecho al que se unen las malas cifras de espectadores del cine español, unas cifras que caen año tras año. Haciendo un inciso, he de decir que me he alegrado mucho de que la película más premiada de esta edición de los Goya haya sido La vida secreta de las palabras. Es una muy buena película, triste y dura, pero muy buena. También me confieso más o menos seguidor de Isabel Coixet, sus películas hasta ahora me han parecido muy satisfactorias. Lamentablemente, ésta no es la tónica habitual del cine español, donde las buenas películas son la excepción y los récords de taquilla se dan en películas tan mediocres como las de "Torrente". El cine español se ha acostumbrado a vivir de la subvención. Muchas de las películas subvencionadas ni siquiera llegan a estrenarse. Eso ha provocado que el cine español no sea competitivo y no llegue a los espectadores. Pretender arreglar esto, como proponen algunos, con un sistema de cuotas como el de Francia (donde el cine nacional sí que es competitivo y da lugar a producciones muy buenas), sólo llevaría a separar todavía más a los cineastas y a los espectadores, como se ha visto con el fracaso de audiencia de los Goya. Y es que muchos de los espectadores somos contribuyentes y no es muy agradable eso de que con nuestro dinero se subvencione la mediocridad, y menos si se pretende justificar esa mediocridad con producciones muy politizadas y con la fea costumbre que hay en el sector a preocuparse más por las soflamas ideológicas que por hacer buenas producciones cinematograficas.

Pantasmas

Percorren as vellas corredoiras que se adentran nas fragas, pelegrinando baixo as árbores nas noites de lúa nova, cando a escuridade non deixa máis luz baixo as follas que os candís da Compaña. A Estadea vai diante delas, coma unha negra sombra, guiando a derradeira marcha para o infortunado que as tope. Lonxe da montaña, na noite,dirixen tamén os seus pasos cara os cabos do mundo, sedentas de mar. Cando as gaivotas se achegan ás praias e pasean na beiramar mollando as súas patas no extremo das ondas, elas miran con ollos tristes ó máis alá, ollos cheos de lembranzas e de morriña polos que deixaron atrás. Unha tristura tan profunda que as aferra á terra e non as deixa voar. Nos antigos castelos que coroan algunhas cimas, cando o frío da noite bótase sobre as terras sementadas, outras repiten a súa condea vagando entre podres portas de madeira e arcos de pedra. Tamén nas cidades cheas de luz, onde todo se voltou tan rápido que ninguén repara nelas, surcan as rúas e navegan polas maruxías do pasado, tentando lembrar qué foi o que lles arrincou do fogar e do amor, quizáis percurando o camiño que as levou ó carón das néboas e ós confíns da existencia. Cando as estrelas cobren o ceo e as nubes, por debaixo delas, fan de color gris as paisaxes, só deixando pasar algún raio de lúa, nas praias, nos castelos, nos currunchos máis descoñecidos das cidades... Leva coidado, elas agardan.