O prezo dun sorriso

Algunha vez teño dito no blog que penso na música coma nun bo desexo capaz de voar, de remota-la brisa da Ría, supera-las distancias e chegar a quen lle compre, aínda que sexa escoitándoa co corazón. Esta vez boto a voar pola Ría, baixo as estrelas, esta canción para alguén a quen lle teño un gran cariño, alguén cuns ollos cheos de mágoa que son incapaz de esquecer. Nin sequera é a tres, seino, mais ésta lle virá mellor. Sei que, dalgún xeito, este son chegará onde ten que chegar, como existen as fadas, as estrelas e os feitizos. Canto me gustaría que o prezo dun sorriso fose escribir todo isto...