Paseniño, paseniño

Paseniño, paseniño, vou pol-a tarde calada, de Bastabales camiño. Camiño d'o meu contento; y en tanto o sol non se esconde, n-unha pedriña me sento. E sentada estou mirando cómo'a lua vai saindo, cómo o sol se vai deitando. Cál se deita, cál se esconde, mentras tanto corre a lua sin saberse para donde. Para donde vai tan soya, sin qu'ôs tristes qu'a miramos nin nos fale, nin nos oya. Que si oíra e nos falara, moitas cousas lle dixera, moitas cousas lle contara. (Rosalía de Castro, Campanas de Bastabales, III)